هفت جا نفس خود را حقیر دیدم . 

نخست : هنگامی که به پستی تن می داد ، تا بلندی یابد ،

دوم : آنگاه که در برابر از پا افتادگان می دوید ،

سوم : آنگاه که میان آسانی و دشواری مختار شد و آسانی را برگزید ،

چهارم : آنگاه که گناهی مرتکب شد و با یادآوری اینکه دیگران نیز همچون او دست به گناه می زنند ، خود را دلداری داد ،

پنجم : آنگاه که از ناچاری ، تحمل شده ای را پذیرفت و شکیبایی اش را ناشی از توانایی دانست ،

ششم : آنگاه که زشتی چهره ای را نکوهش کرد ، حال آنکه یکی از نقاب های خودش بود ،

هفتم : آنگاه که آوای ثنا سر داد و آن را فضیلت پنداشت .

                                                                             " جبران خلیل جبران "